Door de ballad van Katie Melua: ” 9 milion bicyles in Beijing ” was ik ooit al geinspireerd om Peking eens te bezoeken. Nu is het er dan eindelijk van gekomen, maar of het de stad van de fietsen is betwijfel ik. Ik denk persoonlijk dat Amsterdam het wint van Peking. Maar hoe is het gekomen dat Peking ooit de fiets stad van de wereld was? En is er nog hoop voor Peking?
Het was in de late 19de eeuw toen de inwoners van Peking gemotiveerd werden om te gaan fietsen. Twee jonge Amerikaanse fiets Pioniers, William Sachtleben en Thomas allen, bezochten Peking in het midden van een historische rond-de-wereldreis, later beschreven door een schrijver als “de grootste reis sinds Marco Polo“. Zo zie je maar weer dat reizen impact kan hebben. Wie weet wat er na ons bezoek in Peking gaat gebeuren 🙂
De nieuwsgierige lokale bevolking, die nog nooit een fiets had gezien vonden het maar een vreemd gezicht. Ondanks het feit dat de chinesen wel oren hadden naar deze uitvinding, was het in die tijd verboden om nog buitenlandse uitvindingen te introduceren in China.
Zelfs toen de fietsen in de vroege 20ste eeuw in China op de markt kwamen , konden weinig Chinese mensen een fiets veroorloven, met uitzondering van de nouveau riche. Voor de elite was het een heerlijke manier om van A naar B te verplaatsen.
In het begin van de 20e eeuw was het bezit van een fiets nog geen fundamenteel mensenrecht. De gemiddelde prijs van een fiets was toendertijd €20 (dat bedrag stond ongeveer tegen aan twee maanden salaris voor de gemiddelde werknemer) en er was een wachtlijst van aflevering die jaren duurde.
En toen kwam er China’s eerste vijf jaren plan (1953 – 1957). Op deze manier moest de fietsindustrie gaan groeien met 60 procent. In 1958 werd er in China meer dan 1.000.000 fietsen per jaar geproduceerd. Echter, het was tijdens de culturele revolutie dat de Chinese fietsindustrie echt op gang kwam.
In de jaren ‘ 70, kreeg de fiets de bijnaam: “de vliegende duif”. Dit was het populairste product in China, en het enige populairste gemechaniseerde voertuig op de planeet. Deng Xiaoping, de leider die de macht na de dood van Mao heeft overgenomen, bepaalde welvaart als “een vliegende duif in elk huishouden.”
In de jaren ‘ 80, opende China ‘ en verbaasde het westen met zijn liefde van het fietsen. De regering presenteerde zelfs fietsen aan het bezoeken van Buitenlandse afgevaardigden, met inbegrip van toenmalige president van de Verenigde Staten, George H. W. Bush.
Tijdens de piek van Peking’s fietsjaren waren de fietspaden drie autobanen breed. Ongelofelijke foto’s van de fiets-bezaaide straten van de stad werden verspreid over de hele wereld, en China verdiende de bijnaam ‘ het Koninkrijk van fietsen ‘.
In de loop van de afgelopen 25 jaar, is de middenklasse van China enorm groot geworden en hebben de auto’s langzaam maar zeker terrein gewonnen en is de smok een enorm probleem geworden in de stad.
Maar, de Chinese kunstenaars zijn erin geslaagd om de stad fiets-liefhebbende reputatie vast te houden. In 2001, ging Wang Xiaoshuai ’s film in première. Zijn film Beijing Bicycle werd vertoont op het Berlin International Film Festival. De boodschap van de film aan de buitenwereld was: dat er in de Chinese hoofdstad, fietsen waren, en dat het meer dan alleen een wijze van vervoer was. Ze waren een symbool van sociale status en trots.
In 2003 produceerde de Chinese kunstenaar Ai Wei Wei zijn eerste kunst- installatie “Forever“, volledig gemaakt van fietsen als commentaar op de veranderende rol van fietsen binnen de Chinese samenleving. Een decennium later, twee jaar nadat de kunstenaar beroemd werd, omdat hij onder huisarrest was gezet, nam AI Weiwei zijn kunstwerk naar een hoger niveau met een installatie van 1.200 fietsen. De installatie is inmiddels tentoongesteld over de hele wereld.
Wat is de volgende stap in de Beijing Bycle Scene? Zullen de fietsen volledig verdwijnen uit het straatbeeld of komt er een tegenbeweging?
De overheid neemt nu actie om Pekingers terug op hun fietsen te krijgen. Het huidige vijf jaren plan (2016-2020) omvat het doel om de inwoners van Beijing te motiveren weer op de fiets te stappen. Zo willen ze 4 procent van de forensen uit de auto krijgen. Peking heeft inmiddels meer dan 10.000 fietsen aan zijn bestaand fiets-deel systeem toegevoegd, en dat is nog maar het begin. Je kunt deze fietsen voor en luttle bedrag ( 1 CNY ) huren en op elke plek die jij wenst terug te zetten; Een soort witte fietsen plan, dat ooit is gelanceerd in Amsterdam.
Bike-sharing apps zoals Mobike, Ofo, en Bluegogo hopen op deze manier de populariteit onder de fietsers te verhogen. Zo maakt China gebruik van de enorme mobiele internet markt en het gemak van het vinden en huren van een fiets direct vanaf de telefoon.
Als er vandaag nog geen 9.000.000 fietsen op de straten van Peking zijn, dan is het misschien morgen over overmorgen zover.
Wat mij betreft gaat Amsterdam ook opnieuw kijken naar haar eigen fietsen parkeer-probleem, en deelfietsen inzetten zodat er weer ruimte en lucht komt in de stad voor andere functies zoals groen en recreatie. Misschien niet zoals het in Rotterdam is gegaan, maar wel leren van de lessen in Rotterdam. Wat dacht je van de “Donkey“?
Ja, ik word graag toekomstbehendig! Bericht geplaatst in Azië, Logboek